Ze maken ze niet meer zoals David Lynch - Nieuws

Dit stuk onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl een onuitwisbaar stempel heeft achtergelaten op de cinema. Het begint met het benadrukken van een cruciale scène van Twin Peaks , ter illustratie van Lynch's talent voor het onthullen van de verontrustende onderstromen onder het oppervlak van het gewone leven. Deze "Lynchiaanse" kwaliteit, een mix van het alledaagse en het surrealistische, staat centraal in zijn werk en is op zichzelf een descriptor geworden.

Het artikel contrasteert de onderscheidende stijl van Lynch met die van andere regisseurs en merkt op dat termen als "Spielbergisch" of "Scorsese-achtig" specifieke stilistische elementen beschrijven, terwijl "Lynchian" een bredere, meer verontrustende atmosfeer omvat. Het benadrukt de moeilijkheid om het werk van Lynch te categoriseren, en benadrukt de diverse interpretaties en reacties die het van kijkers oproept.

De auteurs delen persoonlijke anekdotes, waaronder de gedeelde ervaring van een vader en zoon die Eraderhead bekijken, en bespreken het onverwachte succes van Twin Peaks: The Return , die conventionele verwachtingen tartte en Lynch's idiosyncratische visie omarmde. Het artikel raakt ook zijn minder succesvolle ondernemingen, zoals Dune , en analyseert zijn unieke benadering van filmmaken, die vaak schijnbaar gewone instellingen naast surrealistische en verontrustende elementen naast elkaar plaatst.

De discussie verschuift vervolgens naar de schoonheid en het kunstenaarschap binnen de vaak verontrustende beelden van Lynch, met behulp van de olifantenman als een voorbeeld van zijn vermogen voor zowel duisternis als tederheid. Het artikel benadrukt de zinloosheid om zijn werk netjes te categoriseren, terwijl tegelijkertijd de onmiskenbare handtekening ervan wordt erkend.

De invloed van het werk van Lynch op latere filmmakers wordt onderzocht en citeerde voorbeelden zoals ik de tv -gloed , de kreeft , de vuurtoren , Midsommar , het volgt , onder het Silver Lake , Saltburn , Donnie Darko en liefde liegt bloeden . Deze films, betoogt het artikel, demonstreren de blijvende en verstrekkende impact van de "Lynchische" stijl van Lynch.

Het artikel besluit door Lynch te herkennen als een significant figuur dat het einde van een tijdperk in filmmaken weergeeft. Zijn unieke vermogen om het bekende met de bizarre te combineren, om de verborgen angsten onder het oppervlak van het dagelijks leven te ontdekken, heeft hem gevestigd als een grote invloed op de hedendaagse cinema. De auteurs uiten hun voortdurende fascinatie voor het werk van Lynch en hun anticipatie op toekomstige filmmakers die blijven geïnspireerd blijven door zijn unieke visie.