DOOM's Combat Evolution odzwierciedla nowoczesne trendy muzyki metalowej

Doom od dawna jest synonimem pulsującej energii muzyki metalowej. Zwykła fragment jego ścieżki dźwiękowej lub spojrzenie na jego kultowe demoniczne obrazy natychmiast łączy go z gatunkiem. Wizualna estetyka gry, wraz z płomieniami, czaszkami i diabelskimi stworzeniami, odzwierciedla teatralny styl koncertu Iron Maiden. W ciągu 30-letniej historii relacje Doom z metalem ewoluowały w tandemie wraz z rozgrywką, badając różne podgatunki od Thrash do Modern Metalcore, kulminując najnowszą odsłonę, Doom: The Dark Ages, z potężnymi wpływami metalcore.

Kiedy Doom po raz pierwszy trafił na scenę w 1993 roku, na ścieżkę dźwiękową była pod silnym wpływem metalowych gigantów z lat 80. i wczesnych lat 90. Współtwórca John Romero otwarcie potwierdził wpływ zespołów takich jak Pantera i Alice w łańcuchach, widocznych w utworach takich jak „Untitled” dla poziomu E3M1: Hell Keep, który przypomina „Under War” Panterę. Wynik gry przyjął podgatunek Thrash Metal, czerpiąc inspirację z Metalliki i wąglika, napędzając graczy przez korytarze Marsa z poczuciem pilności, które odzwierciedlało szybką działanie gry. Ponadczasowa ścieżka dźwiękowa kompozytora Bobby Prince doskonale uzupełniła niezapomnianą strzelaninę Dooma.

DOOM: The Dark Ages - Gamepalay zrzutu ekranu

6 zdjęć

Przez ponad dekadę muzyka Dooma nadal odzwierciedla intensywność swojej rozgrywki. Jednak uwolnienie DoOM 3 w 2004 r. Oznaczało znaczną zmianę. Ta gra inspirowana horrorami o przetrwaniu wprowadziła wolniejsze, bardziej celowe tempo, wymagające nowego dźwięku. Główny temat Doom 3 może łatwo zmieścić się na albumie narzędzia Meralus, odzwierciedlając niesamowitą atmosferę gry. Chociaż Trent Reznor został początkowo rozważany dla projektu dźwięku, to Chris Vrenna i Clint Walsh stworzyli wynik, czerpiąc inspirację z złożonych pekul dźwiękowych narzędzi. Pomimo sukcesu komercyjnego odejście Doom 3 od tradycyjnego stylu serii jest postrzegane jako anomalia, odzwierciedlając szerszą ewolucję gier FPS na początku 2000 roku.

Po okresie wyzwań rozwojowych Doom powrócił triumfalnie w 2016 roku z całkowitym przeglądem. Reżyserzy Marty Stratton i Hugo Martin ożywili serię, dostosowując pęd gry z metalowymi korzeniami. Innowacyjne wykorzystanie przez kompozytora Micka Gordona przez pod-bas i biały szum stworzył wynoszącą sercem ścieżkę dźwiękową, która uzupełniała nieustępliwą akcję gry. Wynik Doom 2016, często porównywany do grywalnego albumu DJent, został obchodzony jako jeden z najbardziej kultowych historii gier wideo.

W kontynuacji Doom Eternal, wydanej w 2020 roku, Gordon powrócił pośród kontrowersji nad końcową mieszanką. Ścieżka dźwiękowa oparła się dalej w gatunku metalcore, odzwierciedlając muzyczne trendy epoki i pracę Gordona z zespołami takimi jak przyniesienie mi horyzontu i architektów. Wynik Doom Eternal, choć wciąż ciężki, wprowadził więcej elementów elektronicznych i lżejszych momentów, odzwierciedlając włączenie gier platformy i sekcji puzzli.

Doom: The Dark Ages wprowadza świeże spojrzenie na walkę serii, wymagającą ścieżki dźwiękowej, która może pasować do jej intensywności i wszechstronności. Nowi kompozytorzy, kończąc ruch, czerpią zarówno z przeszłych, jak i obecnych wpływów metali, łącząc sejsmiczne rozpady pasm takich jak Znolud z elementami oryginalnej zagłady. Wolniejsze tempo gry i nowa mechanika, takie jak pilotowanie mechów i jeździecki, sugerują ścieżkę dźwiękową, która może być zarówno ciężka, jak i zwinna.

Jako Doom: The Dark Ages obiecuje budować dziedzictwo serii, odzwierciedla także szerszą ewolucję muzyki metalu, obejmując eksperymenty i innowacje. Dzięki ekscytującym nowym elementom rozgrywki i ścieżce dźwiękowej, która obiecuje dreszczyk emocji, Doom: The Dark Ages jest gotowym być przełomowym wpisem w serii, potencjalnie oferując fanom nowy ulubiony metalowy album do doświadczenia w maju.